શૈશવ

                                                           -     રોહિત કાપડિયા 

                     શૈશવની સ્મૃતિઓને વાગોળવાની મજા આવે . થોડાક સમય માટે મન ભાવવિભોર બની જાય પણ એ યાદોથી દુખી થવાને બદલે ચાલો ફરી એક વાર બાળક બની જઈએ . માની લીધું કે બેફીકર થઈને ધૂળમાં રમવાનું , વરસાદમાં ભીંજાવાનું , નિશ્ચિંત થઈને ગમે ત્યાં સૂઈ જવાનું હવે શક્ય ન પણ બને . તો યે કોઈ એક દિવસ સવારે વહેલા ન જ ઉઠીએ , મોર્નિંગ વોક માટે ન જઈએ , યોગ  કસરત કશું એ ના કરીએ . બસ થોડા સમય માટે સાવ નિષ્ક્રિય પડ્યા રહીએ . સ્નાન કરવા પણ પરાણે બાથરૂમમાં જઈએ . શાવર નીચે નહાતાં નહાતાં બધું જ ભૂલી જઈએ . મસ્તક પરથી સરી જતી જળ ધારાઓમાં બધું જ વહાવી દઈએ , સમયને પણ વહી જવા દઈએ . સાવ બાળક બનીને પાણીમાં છબછબિયાં કરીએ , ખોબામાં પાણી ભરીને  ઉડાડીએ , સાબુનાં ફીણના ગોટે ગોટા ફૂંક મારીને ઉડાડીએ . સમયનું ભાન ભૂલીને મન પડે ત્યાં સુધી સ્નાન કરતાં રહીએ . વરસાદમાં ભીંજાયેલી ચકલી જેમ ડોકું ધુણાવીને બધું જ પાણી ખંખેરી નાખે , તે જ રીતે આપણે પણ બધી જ ચિંતા ખંખેરી નાખીએ.  
                      નાહીને પછી છાપું વાંચવાને બદલે સોફા પર બેસી , બાળપણની એ રમતોને યાદ કરીને , આજના સંદર્ભમાં એનો આનંદ પ્રાપ્ત કરવાની કોશિષ કરીએ. સાવ નાનાં હતાં ત્યારે  ઘૂઘરાનો  અવાજ, તાળીનો અવાજ , સીસોટીનો અવાજ , ચપટીનો અવાજ ગમતાં અને  એ  સાંભળીને ખુશ થઈ જતાં . તો પછી આજે આ ગાડીના હોર્નના અવાજ , ટ્રેનની સિટી , મિલના ભૂંગળા , વાસણોનો ખખડાટ કેમ મનને ખટકે છે. ચાલો , એ અવાજોમાંથી પણ જિંદગીનું સંગીત શોધી લઈ આનંદ માણીએ . નાનાં હતાં ત્યારે રંગોથી પણ લગાવ હતો. લાલ,પીળો , લીલો એ બધા રંગોને જોઈ ખુશ થઈ જતાં .તો હવે આ જાતજાતનાં અને પળ પળ રંગ બદલતાં માણસોને જોઇને ફરિયાદ કરવાને બદલે ચાલો , જિંદગીના પાઠ શીખ્યાનો આનંદ માણીએ . થોડાં મોટા થયાં તો રમકડાં મળતા તો ખુશીનો ખજાનો મળી ગયો હોય તેમ લાગતું . ચાલો , હવે માટીનાં જીવતા રમકડાં સાથે દિલથી મળીને ખુશ થઈએ . થોડાંક મોટા થયાં તો રમતો રમતાં મોજ માણતા હતા. કેવી નિર્દોષ એ રમતો હતી. બારણાં પાછળ છુપાઈ જઈને કહેતા"મમ્મી , મને બારણાં પાછળથી શોધી કાઢ તો ". ચાલો ,આપણે પણ જમાનાની ભીડમાંથી ખુદને શોધી કાઢીને રાજી રાજી થઇ જઈએ . લખોટીની એ રમતમાં , બીજી બધી લખોટીને હલાવ્યાં વગર એક જ લખોટીને દૂરથી ઉડાડવા કેટલી વાર નેમ ( નિશાન ) તાકતાં . ચાલો , આજે કોઈ ધ્યેય પૂર્ણ કરવાં , બીજાં કોઈને તકલીફ આપ્યાં વગર એક ચિતે મન પરોવી લઈને એ કાર્યને સિદ્ધ કરી સંતોષની અનુભૂતિ કરીએ . એક પગ વાળીને , બીજા પગ પર શરીરનો ભાર સંભાળી , લંગડી રમતાં રમતાં , બીજાને પકડવાની કેવી મઝા પડતી . ચાલો , ખુદની ઈચ્છાઓને વાળી દઈ , કર્તવ્ય પર ભાર મૂકીને , સમયને પકડી લઇ જીવનનો આનંદ મેળવી લઈએ . આંખે પાટો બાંધી આંધળો પાટો રમતાં , અંધારામાં અથડાતાં , ભટકાતાં ભેરુને પકડી પાડતાં . ચાલો , હવે બીજાનાં દોષો આડે પાટો બાંધી , સારાં ગુણોને પકડી લઈ જીવનમાં જીત મેળવીએ . ભમરડાની રમતમાં , દોરી ખેંચી ભમરડો ફેરવતાં .ક્યારેક ભમરડો સ્થિર થઈને ફરતો , ક્યારેક ડગમગ ડગમગ થતાં એક કે બે ચક્કર ફરતો. તો ક્યારેક ઉલટો ફરતો. ચાલો , સમયની ડોર ખેંચીને , આપણે આપણા કાર્યને ફરતું કરીએ . ક્યારેક પૂર્ણ સફળતા , ક્યારેક થોડી સફળતા , તો ક્યારેક નિષ્ફળતા મળે કે પછી દાવ ઉલટો પડે તો પણ રમત રમ્યાનો આનંદ માણીએ . બચપણમાં આવી તો કેટલી રમતો રમતાં રમતાં એકબીજા સાથે લડતાં , ઝગડતાં ને પાછાં એક થઈ જતાં . એ ભેરુઓની યાદ હજુ  પણ દિલમાં અકબંધ છે. ચાલો , જિંદગીની સફરમાં પણ ક્યારેક કોઇથી મનદુઃખ થયું હોય , કોઇથી રીસાયા હોઈએ , કે પછી કોઈની કીટ્ટા પાડી હોય તો બધું ભૂલીને ફરી એક થઇ જઈએ . બાળક બનીને નિખાલસતાથી , નિર્દોષતાથી , નીસ્વાર્થતાથી જિંદગી જીવવાનો પ્રયત્ન કરીએ .
               અને પછી સોફામાંથી ઉભા થતાં જોરથી હીપ હીપ હુરરેનો નારો લગાવી જિંદગીને  નવાં રૂપમાં પરિવર્તિત કર્યાનો આનંદ મનાવીએ .
                                
                                                              -   રોહિત કાપડિયા