-
પ્રતિમા પંડ્યા
[
બ્લોગને ઝરૂખેથી...માં આ વખતે ગેસ્ટબ્લોગ તરીકે કવયિત્રી શ્રીમતી પ્રતિમા પંડ્યાના લઘુકાવ્ય-સંગ્રહ
'ઝાકળનું સરનામું'માંથી કેટલીક લઘુ-કવિતાઓ લીધી છે.ટૂંકાણમાં પણ કેટલું બધું વ્યક્ત
થઈ શકે તેનો ઉત્તમ નમૂનો આ કાવ્યો છે.વળી કાવ્ય જેવું કંઈક સર્જવા અનોખું હ્રદય અને
દ્રષ્ટી પણ જોઇએ એ વાતની સાબિતી આ ગેસ્ટબ્લોગ પૂરી પાડે છે.]
હોંશભેર
ઉછળતાં મોજાંએ
કિનારે એવું તે
શું જોયું?
કે...પાછાં વળી ગયાં
શાંત થઈને,
દરિયા
તરફ?
* * *
રોજ ખડખડાટ હસતા સૂર્યની
સામે
કોડિયું મંદ મંદ હસે
છે
સૂર્યગ્રહણના દિવસે.
* * *
આકાશ ભલેને ગમે તેટલું
વિશાળ હોય પણ...
ચાંદા
પાસે તેની ભૂરાશ
ઝાંખીને ઝાંખી જ.
* * *
ભરચક્ક
રસ્તા ઉપર
જોઉં છું ટોળેટોળાં
પણ ... માણસ
ક્યાંય દેખાતો નથી.
* * *
હવે ખેતરમાં ચાડિયા વધુ
ને પાક ઓછો છે
ખબર નથી પડતી
કોણ કોને સાચવે
છે?
નગરના
રસ્તા પર
ઝગમગતા
વિજળીના દીવા
ચંદ્રને
રોજ હંફાવે છે.
* * *
જાત્રાની
વાટમાં
વર્ષોથી
પડેલા પથ્થર
ક્યારે
દેવ થઈ પૂજાય -
કાંઈ કહેવાય નહીં.
પતંગિયાને
-
કોનો વારસો મળ્યો હશે-
મેઘધનુષનો?
ફૂલોનો?
કે પછી...
હોળીના
રંગોનો?
* * *
સાપનો
ડંખ તો
મદારી
ઉતારી આપે
પણ...
માણસના
ડંખનું શું?
* * *
જ્યાં
સુધી પાપીઓ -
આ જગતને માણે છે,
ત્યાં
સુધી કેમ કહેવાય
કે ઇશ્વર બધું જાણે
છે!
* * *
ગુલમહોર
અને ગરમાળો
પાનખરમાં
દેવાળું કાઢે
તો ય
ઉનાળામાં
ફરી...
શ્રીમંત
થવાની
આશા છોડતા નથી.
ધોધમાર
વરસાદની પ્રતીક્ષામાં
વરસોથી
અડીખમ
તરસ લઈને ઊભેલો કૂવો
હવે વાદળને
ઝાકળનું
સરનામું પૂછે છે...
કદાચ,
તેને...
સફળતાનું
પ્રથમ સોપાન
સમજાઈ
ગયું હશે.
* * *
આઝાદીનો
ઇતિહાસ
ભણવાનો
ન હોય,
એ તો પંખીના મોઢે
સાંભળવાનો
હોય
* * *
હિમાલયે
ઓઢેલી સફેદ ચાદર
માણસના
નજીક આવવાથી
મેલી થવાને બદલે
માણસને
જ વધુ
શુદ્ધ
બનાવે છે.
* * *
ક્યારેક
શબ્દો
ખિસકોલી
બની જાય છે-
નથી જરાય જંપતા
કે નથી મને જંપવા
દેતા
એક સુગંધી ફૂલ તોડવા
હાથ લંબાવું છું ત્યાં તો
આખેઆખું
વૃક્ષ
મારો હાથ પકડીને
મારી સાથે
ચાલવા
લાગે છે
* * *
લીલાંછમ્મ
વૃક્ષની પરિભાષા
શું હોઈ શકે?
ડાળીએ
ડાળીએ લૂમઝૂમ ફૂલો
કે ડાળીએ ડાળીએ
બંધાયેલા
પંખીના માળા?
* * *
એનો એ સૂરજ
એનો એ તડકો
છતાં
પાન પર નવું ઝાકળ
જોતાં
સવાર નવી લાગે છે!
-
પ્રતિમા પંડ્યા
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો