ગેસ્ટ બ્લોગ : આઇઝોલ - એક યાદગાર સફર

-      લક્ષ્મી વેદ

આ વરસે વર્ષાઋતુમાં જાણે વાદળાંની સાથે જ સફરની શરુઆત થઈ. હૈદ્રાબાદથી કલકત્તા અને કલકત્તાથી મિઝોરમમાં આવેલા તેના રાજધાનીના નગર આઈઝોલ (Aizawl). આ વિમાની સફરમાં વાદળાંના કેટલાય અવનવા રૂપ દેખાયાં. ક્યાંક બરફના ગોળાનો - છીણેલા બરફનો ગોળો તો ક્યાંક સાબુના પાણીમાં ફીણના ગોટેગોટા થાય અને એમાં વચ્ચે થોડુંક ભૂરૂં પાણી દેખાય તેમ ફીણ જેવા વાદળાંઓની વચ્ચે ક્યાંક ક્યાંક ભૂરૂં આકાશ ડોકાઈ રહ્યું હતું તો ક્યાંક કાળા કાળા વાદળા ધૂમાડાના ગોટેગોટા જતા હોય એવા વાદળાં દેખાતા હતા. કલકત્તાથી આઈઝોલનું વાતવરણ ખુશનુમા હતું. આકાશમાં વાદળા ધોળાધોળા રૂ ના ઢગલા જેવા દેખાતા હતા. આઈઝોલ ઊતર્યા ત્યારે હવામાન પલટાઈ ગયું હતું. રીમઝીમ મેઘ સ્વાગત માટે તૈયાર.

આઈઝોલ પહાડ ઉપર, પહાડોની વચ્ચે વસેલું શહેર છે. એરપોર્ટથી શહેરનું અંતર લગભગ ૩૦ કી.મી. છે. ટુરિસ્ટ લોજ પહોંચવા ટેક્ષીની સફર શરુ થઈ. એક તરફ ઊંચા ઊંચા પહાડ તો બીજી તરફ લીલોતરીથી છવાએલી ખીણ, ઊંચા-નીચા સર્પાકાર વળાંકવાળો રસ્તો. પહાડ પરથી પાણીના નાના-મોટા ઝરણા વ્હેતાં હતાં. ક્યાંક ક્યાંક પહાડની માટી પણ સાથે વ્હેતી હતી તો પાણીનો રંગ પીળો કત્થાઈ દેખાતો. બીજી તરફ બામ્બુના ટેકા પર બનેલાં વાંસના નાના-નાના ઘર હતાં જ્યાં ચા-પાણી-પાન સોપારી જેવી વસ્તુઓ વેંચાતી હતી.

અચાનક જ ટેક્ષીની ગતિ ધીમી થઈ ગઈ ને આગળ ગાડીઓની લાંબી કતાર દેખાઈ. રસ્તામાં એક તરફ પહાડની માટી ધસી આવી હતી જેથી રસ્તો બંધ હતો. જે.સી.બી. ની મદદથી માટી ખસેડવાનુ કામ ચાલુ હતું. આપણે તો વાટ જોવાની હતી. લગભગ એક કલાકની કામગીરી પછી ગાડીઓમાં ગતિ આવી અને લગભગ પોણા ચાર વાગે ટુરીસ્ટલોજ પહોંચ્યા.

                ટુરીસ્ટલૉજ શહેરમાં ઊંચાઈએ અને ખુલ્લી જગ્યામાં આવેલું સુંદર રહેઠાણ. ચાર માળનું વિશાળ મકાન. આરામદાયક સગવડ ભર્યા રૂમ. કૉરીડોરની વાત કરું તો ઉપરને માળે પણ નાનકડી નેનો ગાડી આરામથી ફેરવી શકાય. ચારે તરફ ડુંગરા ને હવાની ઠંડી-ઠંડી લ્હેરોએ મારું મન મોહી લીધું. વાદળા ને વરસાદને લીધે જો ઘડિયાળમાં સમય ન જોઇએ તો ખબર જ ન પડે કે સાંજના ચાર વાગ્યા છે.

                આસપાસનું વાતવરણ જોતાં-માણતાં સાંજ તો જરા વારમાં વીતી ગઈ. ટુરીસ્ટલૉજમાં રાતના રોટલી-દાળ-શાક-સલાડ-પાપડ જમ્યા. થોડી વાર કૉરીડોરમાં આંટા માર્યા. રાત્રિના અંધકારમાં દૂરદૂર સર્પાકાર રસ્તે પહાડી ઠંડકમાં એ રજાઈ ખૂબ મીઠી લાગી.

                વ્હેલી સવારે પોણા પાંચની આસપાસ આંખ ખુલી તો અજવાળું થઈ ગયું હતું. સરસ ઠંડક હતી. મીઠી સવારની મઝા માણતાં-માણતાં કલાક ક્યાં વીતી ગયો ખબર જ ન પડી. નવું શહેર જોવા-જાણવાની તાલાવેલી તો હોય જ ગરમ ગરમ પુરી શાકનો નાસ્તો કરી શહેર જોવા નીકળી પડ્યા. પહાડોમાં વસેલું આ ખૂબ જ મોટું અને ગીચ શહેર છે. રસ્તા ગોળાકર, સાંકડા, ચઢાણવાળા, પણ શક્ય હોય ત્યાં ચાલવા માટે ફૂટપાથ પણ છે. ટ્રાફિક-પાર્કિંગની વ્યવસ્થા – સમજ સારા સારા છે. રસ્તે ચાલતા-ચાલતા થોડે-થોડે અંતરે દાદરા જોવા મળે. ઊંચા-નીચા પથરાળ દાદરા ક્યાંક ઉપર તરફ જતાં તો ક્યાંક નીચે તરફ જતાં.  રોજીંદી અવર-જવર ત્યાંથી જ થતી હોય. ઘણા મકાનમાં ઉપરના માળનો દરવાજો એક રસ્તે પડતો હોય અને નીચેના માળનો દરવાજો નીચે બીજા રસ્તે પડતો હોય. ઘણી જગ્યાએ આવે સીડી શોર્ટકટનું કામ કરે તો  ક્યાંક ક્યાંક ઢાળ ચડો કે – પગથિયા, તેનો વિકલ્પ પણ મળે.

                શહેરમાં ફરતાં-ફરતાં જોયું કે અહીં નાના-મોટા દરેક કામમાં મહિલાઓ વધુ જોવા મળે. નાની-મોટી કાપડની દુકાન હોય કે જનરલ સ્ટોર હોય, બેકરી હોય, પાન-સોપારીનો ગલ્લો હોય કે પછી રસ્તે બેસીને ફળ-શાક વેચતી હોય. એક જાણીતી રેસ્ટોરંટમાં જમવા ગયા તો ત્યાં પણ ઓર્ડર લઈને સર્વ કરનારી બહેનો જ વધારે હતી.

                બધા શહેરોની જેમ અહીં પણ બ્રાંડેડ અને નાની-મોટી દુકાનોથી બજારો ઉભરાય છે. નાની-મોટી બેકરી પણ ઘણી છે. નાની-નાની ખાણી-પીણીની દુકાનો પણ જોવા મળે જેમાં વ્હેલી સવારે પુરી-ચણા ચા મળે, દિવસે સમોસા-જલેબી-બુંદી પણ મળે, ઘણી દુકાનોમાં કોફીના મશીન મૂકેલા હતાં. એક બજારમાં તો બધો માલ ઢગલામાં જ વેંચાતો હતો. જેમાં રેડીમેડ કપડાં, નાના-મોટા થેલા, પર્સ, પરદા જેવી બધી વસ્તુઓ હતી.

                શનિવારે વ્હેલી સવારે શહેરના દરેક વિસ્તારમાં બજાર ભરાય જેમાં આસ-પાસના ગામડેથી આવીને લોકો અનાજ, શાક, ફળ તથા જરૂરિયાતની વસ્તુ વેંચતા હોય. શાકની વાત કરું તો અહીં લીંબુ, રીંગણા, દુધી મોટા-મોટા હતાં. કેળા નાના હતા. બધુ ઢગલામાં વેંચાય ૧૦ રૂ., ૨૦ રૂ., ૫૦ રૂ. એવી રીતે. શાક વેંચનારા જોડે રસ કાઢવાનો સંચો હોય. લીંબુનો રસ કાઢીને બોટલમાં વેચાય.

ટુરીસ્ટ લોજની બહાર થોડે દૂર એક સ્ત્રી રોજ શાક-ફળ વેચવા બેસતી, દેશી મકાઈ શેકતી હોય, અનનાસ કાપીને તૈયાર કરતી હોય. અમે આઇઝોલ રહ્યાં એટલાં દિવસ તેની પાસેથી રોજ ૩૦ રૂપિયાના અનનાસ લેતી. એ રસ ભર્યો મીઠો સ્વાદ હજી મોઢામાં છે. ‘પેશન’ નામનું નવું ફળ જોયું. દેખાવમાં નાના દાડમ જેવુ લાગે. બહારથી થોડું થોડું અને અંદરથી ખાવામાં સંતરા જેવું સરસ હતું.

                રવિવાર તો જાણે અહીંના લોકો જ માણે છે. બધું જ બંધ, એટલે કે.એફ.સી જેવા રેસ્ટોરંટ પણ બંધ, મિલેન્યમ સેંટર જેવા મૉલના દરવાજે પણ તાળા હોય ને રસ્તે કે ઓટલે બેસીને શાક ને ફળ વેચનારા પણ ન જોવા મળે. રવિવાર એટલે સરસ તૈયાર થઈને ચર્ચ જવાનું. પુરુષો સુટમાં અને સ્ત્રીઓ રંગબેરંગી સુંદર ભાતની લુંગી ને શર્ટમાં જોવા મળે. નાના-મોટા બાળકો પણ હાથમાં બાઇબલ સાથે ચર્ચ જતાં જોવા મળે. અહીં પ્રેસ્બીટેરિયન ચર્ચનું ચલણ છે. ખૂબ જ મોટા સુઘડ અને સરસ ચર્ચ શહેરના જુદા-જુદા વિસ્તારમાં જોવા મળ્યા.

                શહેરની વચ્ચે જ મ્યુઝિયમ આવેલું છે જેમાં વરસો જુના મિઝોરમની સરસ ઝાંખી જોવા મળે છે. લોકોના પોષાક, વાસણ, વાંસના સાધનો, શિકાર માટેના નાના-મોટા હથિયાર જોયા. દરેક જુદી-જુદી જાતિ અને વર્ગના જુદા-જુદા રંગ અને વણાટના વસ્ત્રોના નમૂના બહુ જ સુંદર રીતે દેખાડેલા છે. હાથ વણાટનું કામ જોઇને દંગ રહી જવાય. તેવી જ રીતે મિઝોરમના વન્ય પશુ-પક્ષીના ફોટા તો છે જ. સાથે મૃત પશુ-પક્ષી સચવાએલા પણ જોવા મળે છે.

                અહીં વણાટના કાપડની દુકાનો પણ ખુબ જોવા મળી. લુંગી જે અહીંનો મુખ્ય પહેરવેશ છે તે દુકાનોમાં ૧૫૦ રૂપિયાથી ૧૫૦૦૦ સુધી જોવા મળે. લુંગીની જેમ જ શાલ પણ સરસ હોય, આવી શાલને ગાંઠ મારી, તેની ઝોળી બનાવી તેમાં નાના બાળકને પીઠ પર ઊંચકીને સ્ત્રીઓ આરામથી રસ્તે જતી હોય, પોતાના કામ કરતી હોય. આપણે ખભા અને હાથને સહારે બાળકને ઊંચકીએ, તેડીને ફરીએ પણ અહીં તો માની પીઠ પર ઝોળીમાં બાળક આરામથી ઉંઘતું હોય અથવા ટગર ટગર દુનિયા જોતું હોય. વણાટ કાપડની દુકાનોમાં મોટે ભાગે સ્ત્રીઓ જ હતી. આ કાપડમાંથી નાના-મોટા પર્સ, થેલા, મોબાઈલ કવર, જાકિટ વિગેરે પણ બનાવે છે. ખૂબ જ સુંદર પર્સ ને થેલા મેં પણ લીધા.

                અહીં પ્રાણીબાગ, એક મિઝો વ્યક્તિએ પોતાની પત્નીની યાદમાં બંધાવેલ તાજમહેલ વગેરે જોવાના સ્થળ છે. પચાસેક કિલોમીટર દૂર આવેલ મુઇફાંગ પ્રવાસન સ્થળ તરીકે જાણીતું છે.ત્યાં પહાડ અને ખીણ બંને તરફ લીલોતરી છવાએલી હતી. ક્યાંક મોટા મોટા લીલા લીલા પાંદડાઓ વચ્ચેથી મોહક ગુલાબી ફૂલ ડોકિયા કરતાં હતાં તો ક્યાંક નાના નાના ફૂલ પાંદડાઓ પર છવાઈ જતાં હતાં. કુદરતની એ કરામતનું વર્ણન કાગળ પર આ કલમથી તો શક્ય નથી.

                રસ્તે એક તરફ નાના નાના ગામ આવે ત્યાં વાંસના ઘર દેખાય ત્યાં મોટા-મોટા સુવર પણ દેખાય, બાંબુ ઉપર ઘર બનેલા હોય ને નીચે સુવરને રહેવાની વ્યવસ્થા હોય. લગભગ દોઢ કલાકે અમે મૂઇફાંગ પહોંચ્યા. સૂરજદાદા તો છુપાએલા હતા. વાદળોની વચ્ચે જ અમે ઊભા હતા – ચાલતા હતા. પવન તો જાણે પોતાની સાથે જ આપણને લઇ જવાનો હોય એવો વેગીલો વાતો’તો. પહાડી પર વરસાદ અને વાયરા સાથે કેટલો સમય વીત્યો? ખબર જ ન પડી. ઠંડક પણ સરસ હતી. તજ-લવિંગના મસાલાવાળી ગરમાગરમ ચા પીધી ને ‘પેશન’ ફળના જ્યુસની બે બોટલ લીધી. પાછા વળવાનું મન તો નહોતું પણ પાછા વળવું તો પડે જ!

                અજાણ્યું શહેર ને અજાણી ભાષા હતી પણ પ્રકૃતિની ગોદમાં વસેલું આ શહેર મારા મનમાં વસી ગયું. ઊંચા-નીચા ચઢાણવાળા રસ્તે હરતાં ફરતાં ને વાદળોની સાથે લુકાછુપી રમતા રમતા 10 દિવસ ક્યાં વીતી ગયા ખબર જ ન પડી. પાછા ફરવાનો દિવસ આવ્યો, ઍરપોર્ટ પહોંચવા ટેક્ષી બુક કરાવી હતી. બીજા પણ યાત્રી હતા. સવારે બધા ટેક્ષીવાળા વહેલા આવ્યા કારણકે ઍરપોર્ટ જતી સડક પર આગલી સાંજે અકસ્માત થએલો એટલે રસ્તો બંધ હતો. બીજે લાંબે રસ્તે જવાનું હતું જે વિકટ પણ હતો, કાચી સડક, ચીકણી માટી અને ઢોળાણ તો હોય જ. મને સમજાયું નહીં કે આ રસ્તો પાકો શું કામ નથી બનતો? જરૂરિયાત અને વપરાશ તો છે જ! છતાં પણ વર્ષોથી આમ જ ચાલે છે.

                હા, અહીંના ટેક્ષીચાલકોને સલામ કરવી પડે. આવા વિકટ રસ્તામાં વાહન ચલાવવા માટે, શહેરને સ્વચ્છતા જાળવવા માટે લોકોને પણ સલામ. મારા ત્યાંના વસવાટ દરમ્યાન જ  છાપામાં વાંચ્યું કે આખા ભારતમાં મૈસુર શહેર સ્વચ્છતામાં પ્રથમ હતું તો આ પહાડી શહેર પણ પાંચમા ક્રમાંકે હતું.

-       લક્ષ્મી વેદ

મેરેથોન દોડ અને તેની તૈયારી (ભાગ - ૨)

 ૧ માઈલ એટલે ૧.૬૦૯ કિલોમીટર. આખી મેરેથોન દોડવા માટે તમારે કુલ ૨૬.૨૧૯ માઈલ્સ એટલે કે ૪૨.૧૯૫ કિલોમીટર દોડવું પડે. હવે આ અંતર કઈ રીતે નક્કી થયું અને મેરેથોનની શરૂઆત કઈ રીતે થઈ - મેરેથોન શા માટે દોડવામાં આવે છે એ પાછળ રસપ્રદ ઈતિહાસ છે. ચાલો એમાં ડોકિયું કરીએ.

મેરેથોન મૂળ ગ્રીક સિપાઇ દૂત ફિડીપાઈડ્સની સ્મૃતિમાં ઉજવવાની શરૂઆત થઈ. દંતકથા મુજબ ખ્રિસ્ત પૂર્વેના વર્ષ ૪૯૦માં પર્શિયા અને એથેન્સ વચ્ચે ગ્રીસમાં આવેલ મેરેથોનની ભૂમિ પર યુદ્ધ થયેલું જેમાં ફિડીપાઈડ્સ લડ્યો હતો અને યુદ્ધ જીતી ગયા બાદ તેને એ જીતનો સંદેશો એથેન્સ સુધી પહોંચાડવાની જવાબદારી સોંપાઈ. છવ્વીસેક માઈલનું એ આખું અંતર તે અટક્યા વગર દોડ્યો અને રાજસભામાં પહોંચતા "આપણે જીતી ગયા!" એટલું બોલી ત્યાં જ ઢળી પડ્યો અને મરણ પામ્યો.

પ્રથમ સત્તાવાર દોડ સ્પર્ધા મેરેથોન બ્રિજથી એથેન્સના ઓલિમ્પિક સ્ટેડિયમ સુધી અંદજે ૨૪.૮૫ માઈલ એટલે કે આશરે ૪૦ કિલોમીટર અંતર માટે યોજાઈ જેમાં ૨૫ દોડવીરો પૈકી માત્ર ૯ આખી દોડ પુરી કરી શક્યા અને ગ્રીક પોસ્ટલ કામદાર સ્પિરિડોન લુઇસે તે ૨ કલાક ૫૮ મિનિટ ૫૦ સેકન્ડમાં પૂરી કરી જીતી લીધી. ૧૯૦૮ લંડન ઓલિમ્પિક્સમાં મેરેથોન માટેનો માર્ગ વિન્ડસર કેસલથી વ્હાઈટ સિટી સ્ટેડિયમ સુધી નક્કી કરાયો જે ૨૬ માઈલનું અંતર ધરાવતો હતો.પણ ત્યાંના રાજવી પરિવારના ખાસ તૈયાર કરાયેલા નિરિક્ષણ કક્ષમાંથી ફિનિશ લાઈન દેખાય એ હેતુથી સ્ટેડિયમની અંદરના વધારાના ૩૮૫ યાર્ડ મેરેથોનના માર્ગમાં જોડવામાં આવ્યાં.પૂરી મેરેથોન દોડનારાઓ માટે આ છેલ્લા વધારાના ૩૮૫ યાર્ડ જેટલા અંતરને કાપવું અતિશય અઘરું થઈ પડતું હોય છે એટલે જ કદાચ છેલ્લા માઈલમાં "ગોડ સેવ ધ ક્વીન!" બોલવાની મેરેથોનમાં પરંપરા છે.

વર્ષ ૧૮૯૬માં મેરેથોનને ઓલિમ્પિક રમતોત્સવમાં સ્થાન મળ્યું અને વર્ષ ૧૯૨૧માં તે માટેના અંતરને પ્રમાણભૂત માન્યતા પ્રાપ્ત થઇ. આજે ૬૪ જેટલા દેશોમાં દર વર્ષે ૫૦૦થી વધુ મેરેથોન દોડ સ્પર્ધાનું આયોજન થાય છે જેમાં એકલા અમેરિકામાં જ આશરે સવા ચાર લાખ કરતા વધુ લોકો આ દોડસ્પર્ધામાં હોંશભેર ભાગ લે છે.

મેરેથોનમાં હાફ મેરેથોન ,દસ કિલોમીટર,પાંચ કિલોમીટર એવી જુદી જુદી કેટેગરીઝ રાખવામાં આવે છે જેથી વધુમાં વધુ લોકો દોડવાના આનંદનો અનુભવ લઈ શકે.મહિલાઓ અને વ્રુદ્ધો પણ મેરેથોનમાં ઉત્સાહભેર ભાગ લે છે તો જુદી રીતે સક્ષમ લોકો માટે પણ મેરેથોનમાં ખાસ કેટેગરી રાખવામાં આવે છે.ઘણી જગાએ મેરેથોન ચેરીટી ભંડોળ ઉભું કરવાનું પણ મોટું આકર્ષક મંચ પુરું પાડે છે.

મુંબઈમાં ઘણાં વર્ષોથી દર જાન્યુઆરી માસના ત્રીજા રવિવારે આયોજીત થતી મેરેથોનના મુખ્ય સ્પોન્સર સ્ટાન્ડર્ડ ચાર્ટર્ડ સંસ્થા હતી જે આ વર્ષથી ટાટા જૂથ બન્યું છે.

ગત બ્લોગપોસ્ટમાં જણાવ્યા મુજબ ૨૦૧૮ની ૨૧મી જાન્યુઆરીએ યોજાયેલ ટાટા મુંબઈ મેરેથોનની હાફ મેરેથોનમાં ભાગ લઈ હું ત્રીજી વાર ૨૧ કિલોમીટર દોડ્યો અને દર વખતની જેમ આ વખતે પણ આ સમગ્ર અનુભવ અતિ યાદગાર બની રહ્યો.

મોટા ભાગના લોકોની જેમ મારો પણ આ દોડમાં ભાગ લેવાનો આશય સ્પર્ધામાં દોડી ઇનામ જીતવાનો નથી હોતો પણ એ માટે તૈયારી રુપે થતી કસરતનો લાભ મેળવવાનો અને મેરેથોન દોડતી વખતે કરવા મળતા અતિ મનનીય અનુભવને માણવાનો હોય છે. ઘણાં એવા પણ લોકો મેરેથોનમાં ભાગ લે છે જેમનો હેતુ હોય છે સમય મર્યાદા વગેરે ભૂલી જઈ માત્ર રેસ પૂરી કરવાનો.

 હાફ કે ફુલ મેરેથોનમાં ભાગ લો તો બ્રાહ્મ મુહૂર્તમાં ઉઠીને વહેલી સવારે મેરેથોનના શરૂઆતના પોઇન્ટ પર પહોંચી જવાનું,ત્યાં હજારો ઉત્સાહી મનથી અને તનથી યુવાન લોકો સાથે દોડવાની શરૂઆત કરવાની,વાંદ્રા-વરલી સી-લિન્ક જ્યાં વાહન પણ થોભાવવાની પરવાનગી નથી હોતી એ રૂટ પર સાત-આઠ કિલોમીટર દોડવાનો માણવાલાયક અનુભવ કરવાનો આ બધાં મેરેથોનમાં ભાગ લેવાના ફાયદા!પાંચ-છ કિલોમીટરની ડ્રીમ રન કેટેગરીમાં તમને ભારે મોટી સંખ્યામાં ભાગ લીધેલા સ્પર્ધકોની ભીડ વચ્ચે ભાગવા તો નહિ મળે પણ ચાલતી વખતે અવનવી વેશભૂષામાં સજ્જ કોઈને કોઈ સામાજીક સંદેશા સાથે ચાલી-દોડી રહેલા લોકો સાથે ચાલી-દોડીને તમે જે ઉર્જા-ઉત્સાહનો ધોધ અનુભવી શકશો એ ફુલ કે હાફ મેરેથોનથી કમ તો નહિ જ હોય! વરલી સી ફેસ હોય કે મરીન ડ્રાઈવનો વિસ્તાર ક્યારેક તમને મેરેથોનના માર્ગ પરથી ફંટાઈ દરીયાની લગોલગ પહોંચી જવાનું મન થઈ આવે!પણ શિસ્ત નો મહામૂલો પથ પણ મેરેથોન શિખવે છે.આસપાસના ડિસ્ટ્રેકશન્સ ખાળી દોડવા પર જ ધ્યાન કેન્દ્રીત કરો તો જ સમય મર્યાદામાં દોડ પૂરી કરી શકો. જોકે દોડતી વખતે વ્હેલી સવારે માત્ર તમને બિરદાવવા આવેલા રસ્તાની બંને બાજુએ ઉભેલા આબાલવ્રુદ્ધ લોકોની હર્ષની ચિચિયારીઓ તમારા ઉત્સાહને બમણો કરી નાંખે અને ઉર્જાનો તો સતત આખા માર્ગમાં જાણે ધોધ જ વહી રહ્યો હોય!તમારી બાજુના માર્ગ પર જુદી કેટેગરીમાં દોડી રહેલા અન્ય દોડવીરો હોય કે તમારી સાથે આજુબાજુ દોડી રહેલા અન્ય સ્પર્ધકો, બધાં તમને બિરદાવે!

રસ્તાની બંને બાજુએ પાણીના સ્ટોલ્સ,ફળો કે એનર્જી ડ્રીન્ક્સ્ના સ્ટોલ્સ કે તમને બિરદાવવા આવેલા ઉત્સાહી લોકોમાંના કેટલાક ઘેરથી બિસ્કીટ્સ ,ફળો કે ચોક્લેટ્સ પ્લેટ્સમાં લઈ ઉભા હોય અને પ્રેમથી આગ્રહ પૂર્વક તમને એ ઓફર કરે. નાચ-ગાનનાં મંચ,ચેરીટી સંસ્થાઓના સભ્યો પોતપોતાની સંસ્થાના સામાજીક સંદેશા લખેલાં પોસ્ટર્સ સાથે ઉભા ઉભા લોકોનો ઉત્સાહ વધારતા હોય. કેટલાક ઉત્સાહી લોકો પ્રેરણાત્મક કે રમૂજી સંદેશાઓ લખેલા પોસ્ટર્સ કે પ્લાકાર્ડ્સ લઈ ઉભા ઉભા તમારા ઉત્સાહમાં વધારો કરે તો કેટલાક માત્ર તાળી પાડી કે જોમવર્ધક સૂત્રો ઉચ્ચારી તમને મોટીવેટ કરવાનો પ્રયત્ન કરે,કોઈ જ પ્રકારના સ્વાર્થ વગર!મારા માટે આ બધી બાબતોનો અનુભવ કરવો એ મેરેથોનમાં ભાગ લેવા માટેનું બીજું મોટું સબળ કારણ હોય છે. અંધારામાં દોડવાની શરૂઆત કરી હોય અને કુમાશ ભર્યો તડકો છવાઈ જાય ત્યાં સુધી દોડી તમે જ્યારે રેસ પૂરી કરો ત્યારે ફિનિશ લાઈન પર જે દ્રષ્યો જોવા-અનુભવવા મળે એ પણ અદભૂત હોય. મેં નક્કી કર્યા મુજબ આ વખતનું એક્વીસ કિલોમીટરનું અંતર હું ત્રણ કલાક કરતા ઓછા સમયમાં દોડી શક્યો એ વાતની મને બેહદ ખુશી છે.મનમાં એક વાર ફુલ મેરેથોન દોડવાની પણ ઇચ્છા ખરી!જોઇએ એ ક્યારે અને કેમ શક્ય બને છે!

  

(સંપૂર્ણ)