વાર્ષિક ઉનાળાની રજા
અને ગણપતિ જેવા તહેવારના દિવસો આવે ત્યારે દરેક ઘરમાં
એક ધાસ્તી
હોય
છે કે ઘરકામ-સહાયક કેટલા દિવસની રજા પર જશે? આર્થિક
ઉદારીકરણ, વ્યાવસાયિક તાલીમ અને સરકાર તરફથી
મળતી સુવિધાને કારણે ચીલાચાલુ વર્ગ
વ્યવસ્થા
કામની
ફાળવણીના
મૂળભૂત
વિચારોમાં
આમુલ પરિવર્તન આવ્યું છે.
ઇકોનોમિ્કસમાં પાયાના ભણતરમાં
"જરુરિયાત-નીડ, સગવડ-કમ્ફર્ટ, મોજમજા-લક્ઝરીનો
વિષય
હોય છે.એક જૂથની
સગવડ
બીજાની
જરુર
હોય
છે
તો
ગરીબ
માટેની
મોજમજા
અમીરની જરુર હોય
છે. વય પ્રમાણે પણ આ વિષયનુ અર્થઘટન જુદૂ હોય છે.
થોડાં વરસ પહેલાં ઘરકામમાં
"કપડા-વાસણ"
જેવો શબ્દ વપરાતો હતો. હવે
જયારે
કોઇને
કામ
પર
રાખવામાં આવે છે ત્યારે તે ભાઇ/બહેન કેટલું મોટું ઘર છે, કેટલા
માણસો
છે,
વોશિંગ મશીન
, વેકયુમ ક્લીનર, ડીશ-વોશર છે કે નહી એ વિશે બારીકાઇથી પૂછે છે. પછી તેમની કલમો રજુ કરે છે
- મહીનામાં બે દિવસ રજા, વાર્ષિક પંદર દિવસ પગાર સાથે
રજા,
ફક્ત
તય
કરેલ
કામ,
નિયત
કલાક, મોબાઇલ-રિચાર્જિગ
માટે વધારાની ધન-રાશિ ઇત્યાદિ. સવારથી બપોર સુધી આ કામગારોનું જુથ સોસાયટીમાં બે-ત્રણ ઘરમાં કામ કરે છે. ઘરના વડાની અકળામણ વચ્ચે સહાયકણો મોબાઇલ તો અવિરત ચાલુ હોય જ. પુનિવાસી મારા સગાને ત્યાં સહાયક સ્કુટર પર આવે છે. આને કહેવાય
"અપ-વર્ડ મોબિલીટિ."
ઉચ્ચ મધ્યમ વર્ગને આ બદલાવથી અચરજ થાય છે.
મહિલાઓના સમુહમાં સહાયક કામગારોનો વિષય ચટપટો હોય છે. આપણે પણ
આપણી માનસિકતા અને ટેવ બદલવાની જરુર છે. આપણું કામ પોતે કરીએ એમાં નાનમ શું? પરદેશમાં એને
"ડિગ્નિટી ઓફ લેબર"
કહીએ છીએ.સર્વ સુવિધા હોવા છતાં બપોર સુધી સહાયકની રાહ જોઇએ છીએ, પછી અકળાતાં ફફડાતાં કામ શરુ કરીએ છીએ
ત્યારે ઘરના અન્ય સભ્ય પર ઉપકાર કરતા હોઇએ એવી લાગણી થાય છે. રખે એમ માનતા કે લેખિકા ઘરકામ-સહાયકની તરફેણ કરે છે. નોંધનીય છે કે મોટેભાગે ઘરકામ-સહાયકનુ જુથ અસંગઠિત છે.
એક સમુદાય તેઓ માટે આપણા માની લીધેલ સ્તરથી ઉપર આવવાની કોશિષ કરે તો આપણે સલુકાઇથી સ્વીકારવું
રહ્યું. હમણાં જે રીતે દર ત્રણ મહીને ઘરને જંતુ-રહિત કરવાની વ્યાવસાયિક સેવા પ્રચલિત તે જ રીતે ભવિષ્યમાં ઘરની સફાઇ માટે વ્યાવસાયિક સેવા નાગરિકો વાપરશે. ઘરકામ-સહાયક હોય તે પ્રતિષ્ઠા નું
પ્રતીક ગણાશે.
- લતા બક્ષી
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો